Την εποχή της ίδρυσης της Νέας Σαλαμίνας, η Ελλάδα διάνυε μια περίοδο ενόπλων συγκρούσεων λόγω της διαμάχης μεταξύ δεξιών και αριστερών στον ελληνικό εμφύλιο. Η κατάσταση στην Ελλάδα μεταφέρθηκε και στην Κύπρο και διείσδυσε τόσο στην πολιτική ζωή του τόπου, όσο και στον αθλητισμό. Οι περισσότεροι αθλητικοί παράγοντες ασχολούνταν και με την πολιτική.

Στην Αμμόχωστο, ο Γυμναστικός Σύλλογος Ευαγόρας (ΓΣΕ) και η Ανόρθωση ήταν οι μόνοι σύλλογοι που ασχολούνταν με τον αθλητισμό. Μέσα στις τάξεις του ο ΓΣΕ είχε αθλητές στίβου αριστερών φρονημάτων, που κατατάσσονταν στους κορυφαίους της Κύπρου, ενώ στην Ανόρθωση αγωνίζονταν επίσης ποδοσφαιριστές που ανήκαν στην αριστερά. Κάτω από την επίδραση του πολιτικού κλίματος της εποχής, τόσο ο ΓΣΕ όσο και η Ανόρθωση άρχισαν να επιβάλλουν περιορισμούς στην εισδοχή αριστερών μελών ή αρνούνταν την προώθηση ποδοσφαιριστών αριστερών φρονημάτων. Επιπρόσθετα, η Ανόρθωση φιλοξενούσε στο οίκημα της το δεξιό κόμμα ΚΕΚ. 

Από τις αρχές του 1947 μια μερίδα προοδευτικών παραγόντων της Αμμοχώστου που βρίσκονταν εντός και εκτός του ΓΣΕ και της Ανόρθωσης, θεωρούσαν ότι υπήρχε χώρος για τη δημιουργία ενός νέου σωματείου στην πόλη. Μπροστά στους περιορισμούς που επιβάλλονταν, οραματίστηκαν ένα σωματείο το οποίο θα ήταν μακρυά από την πολιτική και θα απευθυνόταν σε όλα τα λαϊκά στρώματα της Αμμοχώστου, με στόχο την εξάπλωση του αθλητισμού.

Ύστερα από συσκέψεις, στις 14 Φεβρουαρίου 1948, λήφθηκε η οριστική απόφαση για την ίδρυση σωματείου και άρχισαν οι προσπάθειες για την ιδρυτική συνέλευση και για εγγραφή μελών. Οι προσπάθειες αυτές καρποφόρησαν την Κυριακή 7 Μαρτίου 1948 όπου στον κινηματογράφο «Χατζηχαμπής» Αμμοχώστου, πραγματοποιήθηκε η ιδρυτική συνέλευση της Νέας Σαλαμίνας, που αποτέλεσε το πρωτοπόρο αριστερό σωματείο της Κύπρου. Στη συνέλευση προήδρευσε ο Γιώργος Φάνος και πήραν μέρος 146 ιδρυτικά μέλη. Παρών ήταν και ο τότε δήμαρχος Αμμοχώστου, Αδάμος Αδάμαντος.

Στις 8 Μαρτίου 1948 η εφημερίδα «Δημοκράτης», κάτω από τον τίτλο «ΜΙΑ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΣΤΟ ΒΑΡΩΣΙ», ανάγγελλε την ίδρυση του σωματείου με την εξής τρόπο: «Σήμερα στις 11 π.μ. έγινε στο θέατρο Χατζηχαμπή η ιδρυτική συνέλευση του νέου αθλητικού σωματείου της πόλης μας, Νέα Σαλαμίς. Το προεδρείο αποτελέσθηκε από τους κ.κ. Ανδρέα Πασχαλίδη, Γεώργιο Φάνο, γιατρό, και Κώστα Ελευθερίου. Μιλώντας ο κ. Γ. Φάνος τόνισε ότι η προοδευτικότερη πόλη του νησιού μας, η Αμμόχωστος, δεν έχει μέχρι σήμερα ένα πραγματικό καθαρά αθλητικό σωματείο. Ανάλυσε επίσης το πρόγραμμα του σωματείου, σαν αθλητικού και πνευματικού κέντρου της πόλης μας και κάλεσε όλους τους αθλητές και τους φιλάθλους να μπουν στο νέο σωματείο.»

 

 Κινηματοθέατρο Χατζηχαμπή – Ίδρυση Νέας Σαλαμίνας

 

Κατά την ιδρυτική συνέλευση εκλέγηκε και το πρώτο εννεαμελές διοικητικό συμβούλιο της Νέας Σαλαμίνας, το οποίο καταρτίστηκε σε σώμα ως ακολούθως: Ανδρέας Πασχαλίδης (Πρόεδρος), Γιώργιος Φάνος (Αντιπρόεδρος), Κώστας Ελευθερίου (Γενικός Γραμματέας), Μιχαήλ Δανιήλ Σιαλής (Ταμίας), Αντώνης Τότσης (Εισπράκτορας), Λυκούργος Αρχοντίδης (Υπεύθυνος ποδοσφαίρου), Νίκος Κόκκινος (Υπεύθυνος ποδοσφαίρου), Παναγιώτης Καλογήρου (Υπεύθυνος στίβου)

Η ιδρυτική συνέλευση αποφάσισε ως όνομα του νέου σωματείου το «Νέα Σαλαμίς». Η ιδέα για το όνομα αυτό ξεκίνησε από μια εισήγηση του Ευαγόρα Λανίτη, ο οποίος ήλθε σε παγκύπριους αγώνες στίβου στο στάδιο ΓΣΕ και είχε πει ότι η Ανόρθωση έπρεπε να μετονομαστεί σε Σαλαμίνα, λόγω της αρχαίας Σαλαμίνας, κάτι που όμως δεν έγινε. Κάποιο από τα άτομα που βοήθησαν στην ίδρυση της Νέας Σαλαμίνας το κράτησε στη μνήμη του, το ανέφερε και η πλειοψηφία των μελών το υιοθέτησε. Η ιδρυτική συνέλευση αποφάσισε ως επίσημο όνομα το Αθλητικόν Σωματείον «Νέα Σαλαμίς» Αμμοχώστου.

Πολλά άτομα εξέφρασαν την επιθυμία να ενταχθούν στη δύναμη του νεοϊδρυθέντος σωματείου. Δημιουργήθηκαν τμήμα στίβου και ποδοσφαίρου, ώστε να απασχολείται η νεολαία του σωματείου. Η ομάδα στίβου εντάχθηκαν έμπειροι αθλητές, αλλά στο τμήμα ποδοσφαίρου έπρεπε να γίνουν συντονισμένες προσπάθειες για τη δημιουργία ομάδας και τη συμμετοχή της σε αθλητικές συναντήσεις. Οι πρώτοι επίσημοι αγώνες στίβου που έλαβε μέρος η Νέα Σαλαμίνα, ήταν οι διασωματειακοί αγώνες στις 25 Μαρτίου 1948 που έγιναν στο στάδιο ΓΣΕ. Οι αθλητές της Νέας Σαλαμίνας νίκησαν εύκολα τους αντιπάλους τους. Την ομάδα στίβου αποτελούσαν μεταξύ άλλων οι Νικής Γεωργίου, Παναγιώτης Καλογήρου, Αντώνης Τότσης, Κουμής Κκεσές, Κώστας Μανώλη, Νίκος Κόκκινος, Χριστοφή Τσιάκκιρος. Ο λόγος της επιτυχίας ήταν το γεγονός ότι όλοι οι κορυφαίοι αθλητές του ΓΣΕ εντάχθηκαν στη Νέα Σαλαμίνα. Στο ποδοσφαιρικό τμήμα εντάχθηκαν ελάχιστοι αθλητές από την Ανόρθωση και για το λόγο αυτό δεν είχε δημιουργηθεί ακόμη ισχυρή ποδοσφαιρική ομάδα.

Πριν από τους παγκύπριους αγώνες στίβου το Μάιο του 1948, ο Σύνδεσμος Ελληνικών Γυμναστικών Αθλητικών Σωματείων (ΣΕΓΑΣ), ζήτησε από όλους τους Γυμναστικούς Συλλόγους της Κύπρου, τα μέλη και τους αθλητές τους, να υπογράψουν δημόσια διακήρυξη όπου θα εξεφράζουν την υποστήριξη τους προς τη Δεξιά παράταξη στον ελληνικό εμφύλιο, θα δήλωναν «εθνικοφρόνων φρονημάτων» και θα καταδίκαζαν τη δράση της Αριστεράς, Οι Γυμναστικοί Σύλλογοι και οι αθλητές δεξιάς ιδεολογίας υπέγραψαν τις δηλώσεις αυτές. Ο μόνος σύλλογος που αρνήθηκε να υπογράψει τη δήλωση αυτή ήταν ο Γυμναστικός Σύλλογος «Κινύρας» Πάφου και για αυτό αποκλείστηκε από τους αγώνες. Οι αριστεροί αθλητές ήταν αντίθετοι με τη δήλωση που έκαναν οι σύλλογοι τους και αρνήθηκαν να υπογράψουν τις δηλώσεις. Από τους πρώτους που αντέδρασαν ήταν οι πρωταθλητές του ΓΣΕ, Αντώνης Τότσης και Νικής Γεωργίου. Ο ΓΣΕ κάλεσε τους δύο αθλητές σε απολογία αλλά εκείνοι επέμεναν στη θέση τους ότι ο αθλητισμός πρέπει να μείνει μακριά από την πολιτική. Επιπρόσθετα, οι αριστεροί αθλητές αποφάσισαν να στηρίξουν το Γυμναστικό Σύλλογο «Κινύρα» Πάφου, αν τελικά δεν του επέτρεπαν να λάβει μέρος στους Παγκύπριους Αγώνες Στίβου. Αν και είχαν πολλές πιθανότητες να καταλάβουν τις πρώτες θέσεις, προτίμησαν να συμπαρασταθούν στον Κινύρα. Ο ΓΣΕ χαρακτηριζόταν ως επικρατέστερος για την κατάκτηση της πρώτης θέσης στους αγώνες, ωστόσο μετά την εξέλιξη αυτή κατέλαβε την τρίτη θέση. Αντιδρώντας για το γεγονός ότι οι αθλητές της Νέας Σαλαμίνας δεν έλαβαν μέρος στους Παγκύπριους Αγώνες Στίβου, ο ΓΣΕ έστειλε επιστολή στο σωματείο που το πληροφορούσε ότι απαγορευόταν η είσοδός του στο στάδιο ΓΣΕ. Ακολούθησαν διαγραφές και άλλων αθλητών από το ΓΣΕ και την Ανόρθωση, οι οποίοι είχαν συμπαρασταθεί στους συναθλητές τους. Η απαγόρευση χρήσης του σταδίου δημιούργησε πρόβλημα στη Νέα Σαλαμίνα, καθώς δεν ήταν σε θέση να το χρησιμοποιήσει για να συμμετάσχει στο νέο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου.

Ο εκδιωγμός των αριστερών αθλητών και ποδοσφαιριστών ήταν γεγονός. Τα αριστερά σωματεία προχώρησαν προς την ίδρυση μιας νέας ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας (προϋπήρχε η Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου), της Κυπριακής Ερασιτεχνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (ΚΕΠΟ), το Δεκέμβριο του 1948. Η νέα ομοσπονδία, που διοργάνωνε πρωταθλήματα και κύπελλα, έγινε αφορμή για να στραφούν στα γήπεδα χιλιάδες νέοι φίλαθλοι. Στην ΚΕΠΟ συμμετείχαν έξι ομάδες: η Νέα Σαλαμίνα με έδρα την Αμμόχωστο, η Ομόνοια και ο Ορφέας με έδρα τη Λευκωσία, η Αλκή με έδρα τη Λάρνακα, ο ΑΜΟΛ με έδρα τη Λεμεσό (που το 1951 μετονομάστηκε σε Ανταίο) και ο Νέος Αστέρας με έδρα τη Μόρφου.

 

Άποψη ενός εκ των πρώτων οικημάτων της Νέας Σαλαμίνας

 

Τα σωματεία μέλη της ΚΕΠΟ ήταν υπέρ της ενοποίησης του κυπριακού ποδοσφαίρου. Προσπαθούσαν για τρία συνεχόμενα χρόνια να πείσουν την ΚΟΠ να τα δεχθεί ως μέλη της, αλλά η ΚΟΠ απέρριπτε το αίτημα τους. Δύο ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες και η διεξαγωγή δύο πρωταθλημάτων σε μια μικρή χώρα, όπως η Κύπρος, ήταν κάτι το πρωτοφανές. Δημιουργούνταν προβλήματα οικονομικά και γηπεδικά. Ο διαχωρισμός αποτελούσε τροχοπέδη στις προοπτικές για πρόοδο και ανάπτυξη του κυπριακού ποδοσφαίρου. Επιπρόσθετα, τα σωματεία θεωρούσαν ότι το πνεύμα του αθλητισμού είναι η συναδέλφωση και φιλία και όχι διαχωρισμός και διακρίσεις. Οι βάσεις για την ενοποίηση του Κυπριακού Ποδοσφαίρου άρχισαν να μπαίνουν με την πρώτη έκδοση της αθλητικής εφημερίδας «Αθλητική», η οποία άρχισε σταυροφορία υπέρ της ενοποίησης, το Δεκέμβριο του 1952. Μέσω της ίδιας εφημερίδας ακούστηκαν για πρώτη φορά φωνές για ενοποίηση, πέρα από το χώρο της ΚΟΠ (ξένοι προπονητές ομάδων μελών της ΚΟΠ). Η ΚΟΠ καταδίκασε τις δηλώσεις των προπονητών των δικών της σωματείων θεωρώντας πως «ήταν αντίθετες με το πνεύμα της Ομοσπονδίας». Οι παράγοντες της ΚΟΠ αρχικά κράτησαν εχθρική στάση καταδικάζοντας όσους ενεργούσαν υπέρ της ενοποίησης. Το καλοκαίρι του 1953, όλοι σχεδόν οι κορυφαίοι αθλητικοί παράγοντες της εποχής τάσσονταν υπέρ της ενοποίησης του κυπριακού ποδοσφαίρου. Τον Αύγουστο του 1953 η Νέα Σαλαμίνα, η Ομόνοια, η Αλκή και ο Ανταίος υπέβαλλαν κοινή αίτηση στην ΚΟΠ για εγγραφή στη δύναμη της ως σωματεία Α΄ κατηγορίας. Τον επόμενο μήνα, στις 19 Σεπτεμβρίου 1953, η ΚΟΠ έκανε δεκτή την αίτηση της Νέας Σαλαμίνας, της Ομόνοιας και του Ανταίου για ένταξη τους στην ΚΟΠ. Η ενοποίηση του ποδοσφαίρου ήταν γεγονός. Η πολεμική όμως της ΚΟΠ προς τα σωματεία αυτά συνεχίστηκε. Απέρριψε την αίτηση της Αλκής, του Ορφέα και του Νέου Αστέρα Μόρφου (τα δύο πρώτα εντάχθηκαν ένα χρόνο αργότερα), ενώ επικαλούμενη το καταστατικό της, υποστήριξε ότι μια ομάδα έπρεπε να συμμετάσχει στο πρωτάθλημα Α΄ κατηγορίας και οι άλλες δύο στην Β΄ κατηγορία. Οι ομάδες της ΚΕΠΟ αποδέχτηκαν τις προϋποθέσεις αυτές με σκοπό να επιτευχθεί τελικά η ενοποίηση. Σε ειδική συνεδρία της ΚΕΠΟ αποφασίστηκε να ενταχθεί στην Α΄ κατηγορία η Ομόνοια και στη Β΄ κατηγορία η Νέα Σαλαμίνα και ο Ανταίος. Μετά τις εξελίξεις αυτές, η ΚΕΠΟ αυτοδιαλύθηκε.

Το πρώτο παιχνίδι μεταξύ ομάδων από τις δύο ομοσπονδίες πραγματοποιήθηκε μεταξύ της Νέας Σαλαμίνας και της Ανόρθωσης, οι οποίες συναντήθηκαν στα πλαίσια φιλικού παιχνιδιού στο στάδιο ΓΣΕ, στις 27 Σεπτεμβρίου 1953. Παρουσία 5,200 φιλάθλων, το τελικό αποτέλεσμα ήταν 3-1 υπέρ της Ανόρθωσης, σε ένα αγώνα που η «Αθλητική» χαρακτήρισε «επίδειξη ανώτερου αθλητικού πνεύματος» και «συναδέλφωση των φιλάθλων».

 

Φωτογραφία των ομάδων της Νέας Σαλαμίνας και Ανόρθωσης στον αγώνα του ΓΣΕ της 27ης Σεπτεμβρίου 1953

 

Οι ποδοσφαιριστές της Νέας Σαλαμίνας, μετά τον εκδιωγμό τους από το στάδιο ΓΣΕ, έμειναν χωρίς χώρο για προπόνηση. Αρχικά η ομάδα κατέφυγε στο γήπεδο του Αγίου Λουκά (Προόδου) και παράλληλα το σωματείο άρχισε τις προσπάθειες για δημιουργία ιδιόκτητου γηπέδου.

Το Δεκέμβρη του 1948, το Ισραήλ είχε κάνει δωρεά στο Δημαρχείο Αμμοχώστου τρεις χιλιάδες λίρες, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη βοήθεια που πρόσφεραν οι κάτοικοι της Αμμοχώστου σε Εβραίους πρόσφυγες. Η δωρεά προοριζόταν για κοινωφελές έργο. Ο Γαβριήλ Μακρής, Δημοτικός Σύμβουλος Αμμοχώστου και παράλληλα ποδοσφαιριστής της Νέας Σαλαμίνας, προώθησε την εισήγηση του σωματείου για δημιουργία γηπέδου. Σε απόφαση του το Δημοτικό Συμβούλιο Αμμοχώστου αποφάσισε όπως «η οικονομική βοήθεια των Εβραίων παραχωρηθεί για τη δημιουργία Δημοτικού Αθλητικού Σταδίου, το οποίο να είναι στη διάθεση των Αμμοχωστιανών για την προώθηση και εξάπλωση του μαζικού λαϊκού αθλητισμού. Το γήπεδο θα τίθεται στη διάθεση της Σαλαμίνας και οποιουδήποτε σωματείου καλλιεργούσε τον αθλητισμό».

Στις αρχές του 1949 αρχίζει να κατασκευάζεται με εθελοντική δουλειά το Δημοτικό Στάδιο, στην ενορία Αγίου Ιωάννη, το οποίο ολοκληρώθηκε το 1952 και ήταν το πρώτο γήπεδο της Κύπρου που είχε στέγαστρο στις κερκίδες. Για την κατασκευή του προσέφεραν κάθε μορφή βοήθειας και εργασίας οι φίλαθλοι της Νέας Σαλαμίνας. Ακόμη και οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές εργάζονταν για την οικοδόμηση του. Το 1952 που ολοκληρώθηκε, αποτέλεσε έδρα της Νέας Σαλαμίνας. Από 1953 που ενοποιήθηκε το κυπριακό ποδόσφαιρο η Νέα Σαλαμίνα είχε ως έδρα το στάδιο ΓΣΕ. Το Δημοτικό Στάδιο χρησιμοποιείτο για τις προπονήσεις της ομάδας.

 

 

Άποψη του Δημοτικού Σταδίου Αμμοχώστου

 

Η τραγικότερη ημέρα στην ιστορία του σωματείου ήλθε στις 14 Αυγούστου 1974, με την κατάληψη της Αμμοχώστου από τα τουρκικά στρατεύματα μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Η πόλη παραμένει μέχρι και σήμερα στα χέρια των κατακτητών και το σωματείο έγινε προσφυγικό. Οι φίλαθλοι και οι ποδοσφαιριστές της ομάδας διασκορπίσθηκαν σε όλες τις ελεύθερες περιοχές της Κύπρου αλλά και στο εξωτερικό. Μερικοί ποδοσφαιριστές της ομάδας έχασαν τη ζωή τους αγωνιζόμενοι εναντίον των εισβολέων.

Χρειάστηκαν ηρωικές θυσίες και προσπάθειες των φίλων του σωματείου για να επαναδραστηριοποιηθεί στην προσφυγιά. Το Σεπτέμβριο του 1974 τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου Κώστας Νικολάου, Νικής Γεωργίου, Δήμος Φωτίου και Παναγιώτης Καλογήρου συναντήθηκαν και αποφάσισαν τη σύγκληση συνεδρίας του διοικητικού συμβουλίου. Τα περισσότερα μέλη του διοικητικού συμβουλίου βρίσκονταν στη Λεμεσό, οπόταν η συνάντηση προγραμματίστηκε εκεί. Στις 14 Οκτωβρίου 1974 συνεδριάζουν τα 8 από τα 11 μέλη του διοικητικού συμβουλίου (τα υπόλοιπα 3 απουσίαζαν στο εξωτερικό) στο οίκημα του Άρη στη Λεμεσό. Τα μέλη αυτά ήταν οι Κώστας Νικολάου (πρόεδρος), Παντελάκης Βασιλείου, Δήμος Φωτίου, Παναγιώτης Καλογήρου, Πάμπος Χαραλάμπους, Χριστάκης Πολυβίου, Γιώργαρος Κυθρεώτης και Μάκης Κωνσταντίνου. Αποφασίστηκε ότι έπρεπε να επαναδραστηριοποιηθεί η Νέα Σαλαμίνα. Κριτήριο για την τοποθεσία προσωρινής έδρας ήταν η παρουσία του έμψυχου υλικού της ομάδας. Οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές της ομάδας βρίσκονταν στη Λάρνακα και έτσι πάρθηκε απόφαση να είναι αυτή η πόλη η προσωρινή βάση της ομάδας. Αρχικά, η Νέα Σαλαμίνα στεγάσθηκε προσωρινά στο οίκημα της Αλκής. Τις μεγαλύτερες ευθύνες ανέλαβαν τα μόνα δύο μέλη του διοικητικού συμβουλίου που διέμεναν στη Λάρνακα, Παντελάκης Βασιλείου και Μάκης Κωνσταντίνου. Σημαντικό ρόλο είχε και ο μετέπειτα πρόεδρος του σωματείου, Τάκης Χριστοφόρου.

Πριν το τέλος του 1974, η ΚΟΠ αποφάσισε τη διεξαγωγή ειδικού πρωταθλήματος. Υπήρχε προβληματισμός από τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου της Νέας Σαλαμίνας για τη συμμετοχή της ομάδας, λόγω των τεράστιων προβλημάτων που δημιούργησε η προσφυγιά, ωστόσο αποφάσισαν να συμμετάσχουν. Στόχος δεν ήταν τόσο η διάκριση όσο η επιβίωση και η παραμονή στην Α΄ κατηγορία. Τα προβλήματα ήταν πάρα πολλά. Οι φίλαθλοι της ομάδας ήταν διασκορπισμένοι σε ολόκληρη την Κύπρο. Η Νέα Σαλαμίνα δεν διέθετε πλέον αθλητικό υλικό και χώρο προπόνησης. Καθώς δεν είχε πλέον μόνιμη έδρα, την περίοδο 1974-75 χρησιμοποίησε το Παλιό ΓΣΖ στη Λάρνακα. Οι ποδοσφαιριστές της ομάδας διέμεναν σε διάφορες πόλεις της Κύπρου. Οι περισσότεροι ήταν στρατεύσιμοι λόγω της κατάστασης που επικρατούσε στο νησί. Μέλη του διοικητικού συμβουλίου ταξίδευαν, με δικά τους έξοδα, σε ολόκληρη την Κύπρο για να μεταφέρουν τους ποδοσφαιριστές από τα στρατόπεδα τους στη Λάρνακα για να λάβουν μέρος στις προπονήσεις και στους αγώνες. Οι ποδοσφαιριστές επέστρεφαν την ίδια μέρα πίσω στα στρατόπεδα τους.

Τον Ιανουάριο του 1975 η Νέα Σαλαμίνα απέκτησε δικό της οίκημα, με ενοίκιο. Στα πρώτα στάδια τα έξοδα της ομάδας καλύπτονταν από εισφορές των μελών και φίλων του σωματείου. Παράλληλα ξεκίνησαν δύο ποδοσφαιρικά κλιμάκια για τις προπονήσεις νεαρών ποδοσφαιριστών της ομάδας. Το πρώτο δημιουργήθηκε στη Λάρνακα με τεχνικό τον πρώην ποδοσφαιριστή της ομάδας Αντρέα Κοντεάτη, ο οποίος στη συνέχεια αποχώρησε και τον διαδέχθηκε ο Νικής Γεωργίου. Στο κλιμάκιο Λάρνακας βοήθησε και ο Νίκος Πιτσιάουλος. Το δεύτερο κλιμάκιο λειτούργησε στη Λεμεσό με προπονητή το Μαυρίκιο Άσπρου.

 

 

Η Νέα Σαλαμίνα αγωνιζόμενη στο Παλιό ΓΣΖ στα πρώτα χρόνια της προσφυγιάς

 

Το ποδοσφαιρικό τμήμα αντρών είναι το σημαντικότερο και μακροβιότερο του σωματείου. Έδρα της ομάδας αποτελεί το στάδιο Αμμόχωστος Επιστροφή. Μεγαλύτερες επιτυχίες της ομάδας αποτελούν η κατάκτηση του κυπέλλου Κύπρου και της Ασπίδας το 1990. Ψηλότερη θέση που κατέκτησε στο παγκύπριο πρωτάθλημα ήταν η τρίτη θέση.

Ως κυπελλούχος 1989-90, η Νέα Σαλαμίνα έπαιξε για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκά κύπελλα το 1990, όπου αποκλείστηκε από τον πρώτο γύρο του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης από την Αμπερντίν ΦΚ.

 

 

Η ομάδα της Νέας Σαλαμίνας κυπελλούχος της περιόδου 1989-1990

 

Η ομάδα συμμετείχε στο Κύπελλο Ιντερτότο το 1995 και το 1997, όπου αποκλείστηκε. Στο Ιντερτότο 2000 η Νέα Σαλαμίνα, μετά από δύο νίκες απέναντι στην αλβανική ΚΦ Βλάζνια Σκόδρα προκρίθηκε στο δεύτερο γύρο του, όπου κέρδισε την Αούστρια Βιέννης εντός έδρας, αλλά αποκλείστηκε μετά το 3-0 εκτός στη Βιέννη.

Σημαντική περίοδο στην ιστορία της ομάδας αποτελεί η περίοδος 1965-66, όντας μια από τις καλύτερες και συνάμα οδυνηρές περιόδους στην ιστορία της Νέας Σαλαμίνας, η οποία παραμένει ορόσημο της ομάδας μέχρι σήμερα. Σύμφωνα με μαρτυρίες και με τον τύπο της εποχής, η Νέα Σαλαμίνα έπαιζε το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Κύπρο. Διεκδίκησε το πρωτάθλημα μέχρι το τελευταίο παιχνίδι της χρονιάς και παράλληλα έπαιξε για πρώτη φορά στον τελικό του Κυπέλλου, αλλά απέτυχε να το κατακτήσει. Στην τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος, η Νέα Σαλαμίνα με νίκη επί του Ολυμπιακού κατακτούσε το πρωτάθλημα αφού είχε καλύτερη διαφορά τερμάτων από την Ομόνοια. Ωστόσο, ηττήθηκε με 6-3 χάνοντας την ευκαιρία να στεφθεί πρωταθλήτρια. Η ομάδα τερμάτισε τελικά στην τρίτη θέση. Η ήττα αυτή προκάλεσε προβλήματα και μερικοί παίχτες δεν εμφανίστηκαν ξανά στην ομάδα. Λόγω του γεγονότος αυτού η ομάδα παρουσιάστηκε αποδυναμωμένη στο τελικό κυπέλλου με αντίπαλο τον Απόλλωνα και παρόλο που ήταν φαβορί για την κατάκτηση του κυπέλλου, ηττήθηκε με 4-2. Την περίοδο αυτή η Νέα Σαλαμίνα είχε την καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος με 21 τέρματα σε 20 παιχνίδια, για πρώτη και μοναδική φορά.

Το 2006, η Νέα Σαλαμίνα δημιούργησε γυναικεία ποδοσφαιρική ομάδα η οποία συμμετείχε στις γυναικείες διοργανώσεις. Κατέλαβε 2 φορές τη δεύτερη θέση στο κυπριακό πρωτάθλημα. Την περίοδο 2006-07 προκρίθηκε στο τελικό του κυπέλλου όπου έχασε 1-3 από την ΑΕΚ Κοκκινοχωρίων στο νέο ΓΣΠ. Το 2007 κατέκτησε το Super Cup κερδίζοντας την ΑΕΚ Κοκκινοχωρίων με 2-1 στο στάδιο Αμμόχωστος. Το σωματείο αναγκάστηκε να κλείσει το γυναικείο ποδοσφαιρικό τμήμα το 2010 για οικονομικούς λόγους.

Παράλληλα, το 1975 ο Νικής Γεωργίου πρότεινε τη δημιουργία πετοσφαιρικής ομάδας στη Λεμεσό, ώστε να διατηρηθεί η οντότητα του σωματείου. Στη Λεμεσό υπήρχε και υπάρχει από το 1974 μεγάλο μέρος των φιλάθλων της Νέας Σαλαμίνας. Η πετοσφαιρική ομάδα δημιουργήθηκε τελικά το 1976.

Η πετοσφαιρική ομάδα είναι μια από τις πιο δυνατές ομάδες στην Κύπρο. Με 9 πρωταθλήματα, 8 κύπελλα και 8 ασπίδες είναι η δεύτερη ομάδα στις κατακτήσεις τροπαίων μετά την Ανόρθωση Αμμοχώστου. Η έδρα της πετοσφαιρικής Νέας Σαλαμίνας είναι στη Λεμεσό, το Αθλητικό Κέντρο Σπύρος Κυπριανού.

 

 

Η πετοσφαιρική ομάδα της Νέας Σαλαμίνας πρωταθλήτρια 2012-2013

 

Η ομάδα έχει πολλές ευρωπαϊκές συμμετοχές. Μεγαλύτερη επιτυχία της είναι η πρόκριση στις 16 ομάδες του Challenge Cup, επικρατώντας στον κυπριακό εμφύλιο τη συμπολίτισσα Ανόρθωση, με δύο νίκες, την περίοδο 2011-12. Θεωρείται η μεγαλύτερη επιτυχία των κυπριακών ομάδων στα κύπελλα Ευρώπης (την ίδια επιτυχία σημείωσε και η ΑΕΚ Καραβά την ίδια περίοδο).

Το 1978 αποφασίστηκε η δημιουργία γυναικείας ομάδας πετοσφαίρισης στη Λεμεσό, με στόχο «πρώτο να ασχολούνται οι κοπέλες με την πετοσφαίριση και δεύτερο να διατηρείται η οντότητα του σωματείου», η οποία απειλείτο μετά την προσφυγιά και το διασκορπισμό των φιλάθλων της ομάδας. Πρώτος προπονητής της ομάδας ήταν ο Νικής Γεωργίου.

Με τη λήξη της περιόδου 1984-85, το διοικητικό συμβούλιο αποφάσισε να αναστείλει τις δραστηριότητες της γυναικείας ομάδας για οικονομικούς λόγους. Η Νέα Σαλαμίνα την τελευταία της περίοδο ήταν φιναλίστ του κυπέλλου. Συνολικά, στα 7 χρόνια παρουσίας της, η γυναικεία η ομάδα ήταν τρεις φορές δευτεραθλήτρια (1980-81, 1981-82, 1982-83) και τρεις φορές φιναλίστ του κυπέλλου (1979-80, 1982-83, 1984-85). Μάλιστα, την περίοδο 1981-82 είχε ισοβαθμήσει στην πρώτη θέση με την ΑΕΛ Λεμεσού, αλλά υστερούσε στην αναλογία των σετ, κατά μόλις δύο σετ. Το 2011 έχει δραστηριοποιηθεί ξανά το τμήμα της γυναικείας πετόσφαιρας. Έχουν δημιουργηθεί τμήματα κορασίδων και παγκορασίδων που αγωνίζονται στα πρωταθλήματα της ΚΟΠΕ.

Το έμβλημα της Νέας Σαλαμίνας, μόλις ιδρύθηκε, ήταν ο Πυρσός. Ολοκληρώθηκε με την καθιέρωση των ερυθρόλευκων χρωμάτων, αφού προστέθηκαν στην ασπίδα οι πέντε κύκλοι των Ολυμπιακών Αγώνων και τα ερυθρόλευκα χρώματα.  Τα πρώτα χρώματα της Νέας Σαλαμίνας ήταν το κίτρινο και το βυσσινί. Με αυτά αγωνίστηκε για δύο χρόνια στο πρωτάθλημα της ΚΕΠΟ. Μετά το 1950 το διοικητικό συμβούλιο αποφάσισε την καθιέρωση του ερυθρόλευκου χρώματος. Η εισήγηση στηριζόταν στη σκέψη πως το κόκκινο συμβολίζει τη δύναμη και το άσπρο την ειρήνη. Οι ερυθρόλευκες φανέλες με ρίγες προτιμήθηκαν διότι έμοιαζαν με αυτές του Ολυμπιακού Πειραιώς.

 

 

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: Στάδιο ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ Αλέξανδρου Ραγκαβή 4, 6047 ΛΑΡΝΑΚΑ Τηλ.: 24 663090 Φαξ.: 24 663228 email: info@neasalamina.com